Instrukcje krok po kroku, jak wykonać tynk maszynowy

Nowoczesne technologie sprzyjają postępowi i spadkowi cen na surowce i usługi. Jednym z przykładów jest metoda, jaką wykonuje się tynki maszynowe zewnętrzne. Aplikacja masy jest niezbyt skomplikowana, ale wymaga odrobiny wytrenowania. Człowiek, który wykonuje tynki przy pomocy maszyny jest zawodowcem.

Aby mieszanina dobrze leżała na ścianie, konieczne jest przeprowadzenie prac przygotowawczych:

Należy oczyść i usunąć luźne fragmenty i nierówności. Pozostałości po pracach murarskich. Szpachlować pęknięcia. Następnie nałożyć warstwę kompozycji gruntującej zapobiegającej erozji podłoża.
Sprawdzić powierzchnię każdej ściany i narożniki za pomocą poziomicy.

Następnie można przejść bezpośrednio do procesu tynkowania. Nie ma w tym nic skomplikowanego, jak już wspomniano.

Mieszanina wsypuje się do komory mieszania, wodę wlewa się zgodnie z instrukcjami urządzenia.
Po przygotowaniu masy rozpoczyna się rozpylanie. Odbywa się to z odległości 25-30 centymetrów. Przede wszystkim tynk nakłada się na rogi.
Warstwy są nakładane poziomo, równolegle do podłogi. Każdy pasek powinien pokryć sąsiednią warstwę o połowę.
Po zakończeniu aplikacji tynk jest rozprowadzany i wypełnia puste przestrzenie. Ściana nabiera gładkości, ale to jeszcze nie koniec.
Po godzinie za pomocą pacy wyrównuje się powierzchnię nadając jej kolejny poziom galdkości. Zaprawa nie zostanie jeszcze całkowicie zestalona.
Następnie można pozostawić ścianę do wyschnięcia.

Podczas pracy ze sprzętem tynkarskim niektórzy początkujący rzemieślnicy mogą popełniać drobne błędy.

Brak wstępnego gruntowania lub zwilżania ścian może skutkować odparzelinami. Zmniejszy to przyczepność. Minie czas, a taki tynk złuszczy się w wielu miejscach.
Zbyt gruba warstwa tynku też nie wyjdzie na dobre pracy. Takie warstwy nie wytrzymują obciążeń i mogą w pierwszej fazie robót spływać pod wpływem siły ciążenia, a po wyschnięciu kruszeć z powodu znacznego skurczu materiału, który objawia się pęknięciami.
Nieprzestrzeganie trybu suszenia tynku też doprowadzi do pęknięć w licu ściany. Aby tynk dobrze stwardniał, należy go sezonować przez co najmniej tydzień. Ważna jest zarówno temperatura, jak i wilgotność. Optymalna temperatura to 5 do 25 stopni powyżej zera. Podczas mrozów zaleca się dogrzewanie pomieszczeń, tak by wilgoć odparowała równomiernie. Jeśli temperatura spadnie poniżej zera woda zamarznie, a masa tynkarska nie zwiąże. Kiedy przyjdzie odwilż tynk rozpadnie się bezpowrotnie.

Nieprzestrzeganie instrukcji obsługi sprzętu wpłynąć może na jakość mieszanki tynkarskiej. Konsekwencje mogą być różne, od grudek w masie, zbyt wodnistej zaprawie, aż po niebezpieczne dla zdrowia pracownika obsługującego maszynę, porażenie prądem.

Nieprzestrzeganie konsystencji mieszanki tynkarskiej to bardzo poważny błąd. Kompozycje są różne i konieczne jest zbadanie prawidłowych proporcji. Są one wskazane na opakowaniu, ale każdy tynkarz ma też swoje preferencje. W przypadku zbyt małej ilości wody roztwór jest mało plastyczny po nałożeniu, a nawet może odpadać od ściany, ponieważ klej nie zadziała w zbyt suchej mieszance i odpadnie pod własnym ciężarem. Pojawienie się pęknięć nie jest wykluczone. Ponadto wyrównanie takiej ściany jest znacznie trudniejsze.
Dodanie suchej mieszanki do gotowej to również bardzo poważny błąd. Doprowadzi to do pojawienia się grudek w masie. Trudno je zauważyć. W rezultacie suszenie jest nierównomierne i otrzymujemy pęknięcia i łuszczenie warstw tynku.

Wybierając tynkowanie ręczne i maszynowe, należy rozważyć zalety i wady. Przy wszystkich wyraźnych zaletach nie zawsze istnieje celowość w stosowaniu takiego sprzętu. Jeśli jednak podjęto decyzję o zastosowaniu tynku maszynowego, należy ściśle przestrzegać instrukcji jego użytkowania. Ponadto ważne jest przestrzeganie zaleceń dotyczących przygotowania mieszanki. Jeśli wykonawca nie ma niezbędnego doświadczenia, lepiej powierzyć pracę mistrzowi, który ma potwierdzone doświadczenie zawodowe.